Rob geeft er niet zoveel om. “Die tarweoogst is altijd een moetje” zei hij van de zomer toen hij in overleg met zijn vader besloot om bij ons op het vakantieadres te blijven, in plaats van naar huis te gaan om te helpen. Zijn vader redde zich wel, samen met de combine chauffeur.

Tarwe is ook een gewas waar je over het algemeen weinig zorgen van hebt. Als het groeit dan groeit het en hoef je er verder weinig mee te doen. Tarwe mag dan wel goed zijn voor je grond, je verdient er verder niets mee en dat werkt natuurlijk niet heel motiverend. Waar de worteloogst kunst en vliegwerk is in de bagger, staat de tarweoogst voor wachten in de brandende zon totdat de combine de kipper heeft gevuld.

Hoewel ik het superfijn vond dat hij bij ons bleef, gaf ik mijzelf (ongewild en onterecht) een schuldgevoel dat we hem bij de boerderij weg hielden. Komt misschien ook wel omdat ik als toeschouwer altijd wel kan genieten van de tarweoogst. Het brengt toch een bepaalde sfeer met zich mee.

Vaak eten we taart omdat het samen valt met Rob zijn verjaardag en de jongens kunnen er bijna altijd bij zijn omdat het vakantie is. Ook hangt er altijd wel iets van spanning in de lucht wanneer de eerste aren worden verzameld en de vochtmeter erbij wordt gepakt om te kijken of de tarwe klaar is voor de oogst. Soms kan het net wel, maar soms ook nog net niet en kunnen enkele uren het verschil maken.

Op het moment dat de eerste percelen rijp zijn voor de oogst, lijkt de polder te ‘ontploffen’ van leven. Stofwolken rijzen en overal op het land en weg zie je trekkers en combines hard aan het werk om zo snel mogelijk het kaf van het koren te scheiden. Niets zo veranderlijk als het Nederlandse weer. Je weet nooit precies wanneer de regenwolken zich weer verzamelen en zo snel als het begon kan het ook weer klaar zijn op het moment dat de eerste regendruppels vallen.