April 2022

Ik zie de Ketelbrug opdoemen en slaak een zucht. Bijna thuis. Met de avondzon in mijn rug, laat ik mij met de verkeersstroom meevoeren de hoge brug op die de oostelijke en noordelijke Flevopolders met elkaar verbindt. Ik kijk van het hoogste punt de polder in en voel dat ik thuiskom. Als je ergens leert wat het betekent om beneden zeeniveau te wonen is het hier, midden op de brug vanwaar je het water zachtjes tegen de dijk ziet klotsen waarna het land als een megagrote badkuip een duik naar beneden neemt en zich ontvouwt als een kleurige lappendeken. Zo onnatuurlijk, maar toch zo vanzelfsprekend. 

In de diepte zie ik de kleurige tulpenvelden richting Nagele en ik heb geluk; de schaduwen van de wolken maken net plaats voor het warme licht van de avondzon waardoor de kleuren nog intenser worden. Het doet mij denken aan onze trouwdag. Op de bollenvelden naast ons land bloeiden de tulpen net op hun mooist. De hele dag vierden we feest op de boerderij en toen het tijd was voor de foto’s, wilde ik graag met de trekker het land in om foto’s te maken bij de tulpen. De trekker was helemaal gepoetst, maar Rob zag het niet zitten dat ik met mijn jurk naast hem zou gaan zitten op die oude open trekker. Wat als mijn jurk klem zou komen te zitten tussen de wielen? Achteraf gezien hadden we ons beter op dat moment kunnen voorbereiden, maar Rob zou geen boer zijn als hij niet snel een praktische oplossing wist te bedenken. Met een grote houten bak achter de trekker en daarin een grote witte tuinstoel reden we het land in.

Op de rotonde kom ik net achter een trekker, en rij traag richting Nagele. Ik kijk naar rechts waar de kleurige tulpenvelden in scherp contrast staan met de donkere akkers waar nog niets groeit. Ik voel de drang om mijn auto aan de kant te zetten en een foto te maken, maar voor nu geniet ik van dit weidse uitzicht over het land. 

Hoewel sommige gewassen al wel zijn gezaaid, moet het echte groeiseizoen nog beginnen. Gelukkig lijkt het weer de komende tijd mee te werken. Fris maar droog, met een fijne voorjaarszon. Nog altijd verbaas ik mij over het feit dat ik me hier zo snel thuis voelde en wist dat het goed zat tussen Rob en mij. De boerderij is mijn thuis geworden; het is de plek waar ik onze kinderen wil zien opgroeien. 

Hier en daar staan er nog omgekeerde vlaggen in het land. Het zijn er niet meer zoveel als in het begin, ten tijde van het boerenprotest in Stroe, maar nog altijd maken ze indruk. Het doet mij beseffen dat onze manier van leven niet vanzelfsprekend is. Wij houden zelf geen dieren, maar ik voel de pijn van de sector. Ook voor akkerbouwers zoals Rob worden de duimschroeven ieder jaar verder aangedraaid. Kunnen wij onze kinderen ooit de keuze geven om het familiebedrijf, dat al drie generaties in de familie is, over te nemen? 

Ik draai ons erf op en zie dat onze honden Floora en Iines mij al in het vizier hebben. Langzaam richten ze zich op, nemen alle tijd om zich eens rustig uit te rekken en te strekken. Pas tegen de tijd dat ik mijn auto heb geparkeerd komen ze aangesjokt en als ik de autodeur open doe krijg ik niet de kans om rustig uit te stappen voordat ik ze een aai over de bol heb gegeven.